مقایسه تحلیلی متن نمایشنامه‌های برگرفته از داستان سیاوش با روایت فردوسی

شاهنامه به عنوان شاهکار بزرگ ادبی و سند هویّت ملّی به محض انتشار، به‌رغم موانع و مشکلات، در زندگی مردم راه یافته‌است. پس از آن، مردم در هر دوره‌ای متناسب با امکانات و شیوه‌های زندگی، شکل و قالب خاص برای تداوم شاهنامه برگزیده‌اند از جمله نقالی و شاهنامه‌خوانی. این شکل مشهور و کهن با همه ارزشمندی‌اش، در عصر ما آهسته آهسته جایش را به قالب‌های دراماتی نوین بخشیده‌است. بیان هنری و جنبه‌های دراماتیک شاهنامه نیز به هنرمندان این امکان را داده ‌است که داستان‌های آن را به گونه‌های دیگر هنری از جمله نمایشنامه تبدیل کنند. به منظور تبیین ارزش و جایگاه جنبه نمایشی شاهنامه، پنج نمایشنامه مقتبس از داستان سیاوش را برگزیده‌ایم. برای شناخت، تفکیک و روشنگری در تعیین نقاط ضعف و قوتِ نمایشنامه‌ها از تقسیم بندی واگنر در شناسایی انواع اقتباس استفاده کرده‌ایم. این بررسی نشان می‌دهد نویسندگان نمایشنامه، بیشتر به اقتباس تفسیری متمایل هستند و روی‌آوردن به اقتباس‌های قیاسی و جابه جایی، بیشتر مبتنی بر نوگرایی است تا توجه به مخاطبان عمومی.